رفتار خود آسیب‌رسان

رفتارهای آسیب‌ زننده به خود جایی است که فرد به خود آسیب فیزیکی وارد می‌کند که ممکن است کوبیدن سر به زمین، دیوار یا سطوح دیگر، گاز گرفتن دست یا بازو، کشیدن مو، کشیدن چشم، سیلی زدن به صورت یا سر، خراشیدن پوست، خاراندن یا نیشگون گرفتن، تکان دادن شدید سر باشد.

حدود نیمی از افراد اوتیستیک در مقطعی از زندگی خود به رفتارهای خودآزاری می پردازند و این می تواند افراد را در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد.

در ادامه به راهنماهایی که شامل علل احتمالی، مواردی که می‌توانید در صورت وقوع آن و راه‌هایی که می‌توانید سعی کنید از وقوع آن جلوگیری کنید می پردازیم.

علل رفتار خود آسیب زننده

ممکن است عوامل متعددی وجود داشته باشد که باعث شود شخصی به خود آسیب برساند مانند موارد زیر.

• احساس می کنند به آنها گوش داده نمی شود.
• در مورد موارد مختلف انتخاب کمی دارند یا هیچ انتخابی ندارند.
• مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند.
• درگیر مشاجره می شوند یا بحث دیگران را می شنوند.
• احساس ناخوشی می کنند.
• خاطراتی از سوگ دارند.
• خاطراتی از سوء استفاده دارند.

برقراری ارتباط

ممکن است فرد راه دیگری برای بیان نیازها، خواسته ها و احساسات خود نداشته باشد. سیلی زدن به سر، یا کوبیدن سر بر روی یک سطح سخت، ممکن است راهی باشد برای اینکه به شما بگوید ناامید شده‌اید، راهی برای به دست آوردن یک شی یا فعالیتی باشد که دوست دارید، یا راهی باشد که شما را وادار کند از آنها درخواست انجام کاری را متوقف کنید.

گاز گرفتن دست ممکن است به آنها کمک کند تا با اضطراب یا هیجان کنار بیایند. حتی ممکن است با ضربه زدن یا کندن پوست خود راهی برای از بین بی حوصلگی پیدا کنند.

سیلی زدن به گوش یا کوبیدن سر ممکن است راهی برای مقابله با ناراحتی یا گفتن اینکه چیزی در درون آنها دردناک است باشد.

مسائل مربوط به سلامت روان

برخی از رفتارهای خودآزاری ممکن است نشان دهنده مشکلات سلامتی مانند افسردگی یا اضطراب باشد.

رفتار تکراری

برخی از اشکال خودآزاری ممکن است بخشی از رفتار تکراری، یک وسواس یا یک روال عادی باشد.

مراحل رشد

ممکن است فرد همچنان برخی از کارهایی را انجام دهد که اکثر افراد در دوران کودکی از انجام آن‌ها دست می‌کشند، مانند گذاشتن انگشتان یا دست‌ها در دهان که باعث آسیب می‌شود.

رفتار آموخته شده

ممکن است فرد بیاموزد که رفتار آسیب‌رسان به خود می‌تواند راه بسیار قدرتمندی برای کنترل محیط باشد، مثلاً سیلی زدن به سر، که در ابتدا به دلیل درد فیزیکی انجام می‌دادند، در نهایت می‌تواند راهی برای اجتناب یا پایان دادن به موقعیتی شود که دوست ندارند یا به طور مثال خاموش کردن تلویزیون  یا قطع کردن بحثی که در آن نزدیکی انجام می‌شود.

در صورت بروز رفتار آسیب‌رسان به خود چه باید کرد؟

در ادامه نکاتی در مورد کارهایی وجود دارد که می توانید در زمان وقوع این رفتارها انجام دهید. در شرایط شدید یا اورژانسی با شمارهای اضطراری تماس بگیرید. همچنین باید سعی کنید راه هایی برای جلوگیری از این رفتارها پیدا کنید.

سریع پاسخ دهید

زمانی که فرد به خود صدمه می زند سریع و مداوم پاسخ دهید. حتی اگر فکر می کنید کاری که فرد انجام می دهد برای جلب توجه است، هرگز نادیده گرفتن رفتار آسیب زننده شدید به خود مناسب نیست.

پاسخ ها را پایین نگه دارید

کامنت های کلامی، حالات چهره و سایر نمایش های احساسات را محدود کنید. سعی کنید آرام و واضح و با لحن خنثی و ثابت صحبت کنید.

تقاضاها را کاهش دهید

ممکن است فرد کاری را خیلی سخت یا طاقت فرسا بیابد. اگر کاری است که نیاز به انجام دارد، بعداً زمانی که فرد احساس آرامش کرد به آن بازگردید.

ناراحتی های جسمی و حسی را از بین ببرید

بوها، صداها یا مزه ها ممکن است باعث ناراحتی فرد شود. اگر بویی وجود دارد که آنها را آزار می دهد، چیز بدبو را بردارید یا فرد را به اتاق دیگری ببرید. اگر لباس‌هایشان ناراحت‌کننده است، از آن‌ها بخواهید که لباس‌هایشان را عوض کنند.

اگر بیرون پر سر و صدا است، پنجره را ببندید یا محافظ گوش ارائه دهید. می توانید از دارو های مسکن در صورتی که یک متخصص پزشکی پس از ملاقات با فرد برای ناراحتی جسمی توصیه کرده است استفاده کنید.

تغییر مسیر

به آنها بگویید که به جای رفتار آسیب زننده به خود، چه کاری باید انجام دهند.

از نشانه های بصری مانند نمادهای تصویری برای پشتیبان گیری از دستورالعمل ها استفاده کنید. به فعالیت دیگری هدایت کنید که نمی‌تواند همزمان با رفتار آسیب‌رسان به خود انجام شود، مثلاً فعالیتی که به هر دو دست نیاز دارد.

و فرد را هنگامی که به فعالیت دیگر مشغول می شود  ستایش و تحسین کنید.

راهنمایی فیزیکی سبک ارائه دهید

اگر فرد در متوقف کردن رفتار مشکل دارد، راهنمایی فیزیکی سبک ارائه دهید، به عنوان مثال، به آرامی دست او را از سر خود دور کنید، با کمترین قدرت ممکن.

فوراً سعی کنید توجه آنها را به یک فعالیت دیگر هدایت کنید و برای ارائه مجدد راهنمایی فیزیکی آماده باشید. این رویکرد باید با احتیاط بسیار مورد استفاده قرار گیرد زیرا ممکن است رفتار را تشدید کند یا باعث شود که فرد دیگران را هدف قرار دهد.

از موانع استفاده کنید

بین فرد و شی که باعث آسیب می شود یک مانع قرار دهید. برای سیلی زدن به سر، یک بالش یا کوسن بین سر و دست قرار دهید. برای گاز گرفتن دست یا بازو، جسم دیگری را برای گاز گرفتن در اختیار قرار دهید. برای ضربه زدن سر به سطح سخت، یک کوسن یا بالش بین سطح و سر قرار دهید. می‌توانید لایه‌های متحرکی را تهیه کنید که به طور موقت روی کف یا دیوارها قرار می‌گیرد تا آسیب را به حداقل برساند.

محدودیت های فیزیکی را در نظر بگیرید

اگر خطر آسیب جدی وجود دارد، متخصص ممکن است استفاده از محدودیت‌های فیزیکی مانند بازو، دستکش یا کلاه ایمنی را پیشنهاد دهد. اینها همچنین ممکن است تجربه حسی و تکرار رفتار را کاهش دهند.

مهارهای فیزیکی بسیار محدود کننده هستند و با برنامه ریزی برای محو شدن استفاده از آنها در طول زمان باید همیشه تحت راهنمایی یک متخصص استفاده شوند تا اطمینان حاصل شود که از آنها به طور ایمن و مناسب استفاده می شود .

محدودیت‌های فیزیکی علت رفتار را بررسی نمی‌کنند، بنابراین هرگز نباید بدون آموزش مهارت‌های جدید به فرد، به‌طور مجزا از آنها استفاده کرد.

پیشگیری از رفتارهای خودآزاری

از یک متخصص بهداشت برای هر رفتار آسیب زننده ای که مدیریت آن دشوار است یا فرد را در معرض آسیب قرار می دهد کمک بخواهید.

علل پزشکی و دندانی را رد کنید

از GPordentist دیدن کنید. یادداشت هایی در مورد رفتار بیاورید که در چه زمانی از روز اتفاق می افتد، در چه موقعیت هایی، چند وقت یکبار اتفاق می افتد، اولین بار کی شروع شده و چقدر طول می کشد.

به عملکرد رفتار فکر کنید

یک دفتر خاطرات رفتاری را تکمیل کنید، که آنچه را که قبل، حین و بعد از رفتار اتفاق می‌افتد، ثبت کنید. این می تواند به شما در درک هدف این رفتار کمک کند. در مورد محیط یادداشت برداری کنید، از جمله اینکه چه کسی آنجا بود، هر گونه تغییر در محیط و اینکه فکر می کنید آن شخص چه احساسی داشت.

ساختار و روال را افزایش دهید

یک برنامه روزانه روشن ایجاد کنید. این باعث می شود همه چیز قابل پیش بینی تر شود و می تواند اضطراب را کاهش دهد. مجموعه ای از فعالیت ها را در روال خود قرار دهید. این باعث کاهش خستگی می شود و فرصت های کمتری را برای فرد ایجاد می کند تا رفتارهای خودآزاری انجام دهد.

برای اوقات سخت روز برنامه ریزی کنید و در این مواقع نظارت و حمایت بیشتری انجام دهید. افراد دارای نمایه اجتنابی تقاضا ممکن است به رویکرد انعطاف پذیرتری نسبت به سایر افراد اوتیستیک نیاز داشته باشند. بیشتر در مورد روال و زمان های انتقال.

جایگزین های حسی ارائه دهید

تجارب حسی جایگزین را در روال روزانه بسازید. پریدن روی ترامپولین یا تاب خوردن بر روی تاب ممکن است تجربه حسی مشابهی با تکان دادن سر یا سیلی زدن ایجاد کند. تهیه کیسه ای از اشیاء ایمن برای جویدن آدامس، هویج، ماکارونی خام ممکن است نیاز به گاز گرفتن دست یا بازو را کاهش دهد.

از ابزارهای ارتباطی استفاده کنید

از فرد حمایت کنید تا از راه‌های دیگری برای برقراری ارتباط با خواسته‌ها، نیازها و درد یا ناراحتی‌های فیزیکی خود استفاده کند. می‌توانید از تکیه‌گاه‌های بصری، تصاویر اعضای بدن یا نمادها برای علائم اسفده کنید.

به رفتارهای مناسب پاداش دهید

فرد را برای رفتارهای مناسب و برای دوره هایی که رفتار آسیب زننده به خود نداشته است، تشویق کنید. این به آنها کمک می کند یاد بگیرند که رفتارهای دیگر نتایج مثبتی به همراه دارند.

پاداش‌ها می‌توانند تحسین و توجه کلامی، فعالیت مورد علاقه، اسباب‌بازی‌ها، نشانه‌ها یا گاهی اوقات مقدار کمی از غذاها یا نوشیدنی‌های مورد علاقه باشند.

توجه داشته باشید که برخی از افراد اوتیستیک از توجه اجتماعی لذت نمی برند. تحسین کلامی می تواند باعث ناراحتی شود و تأثیری برعکس آنچه می خواهید داشته باشد.

دارو

دارو گاهی اوقات در مواردی استفاده می شود که این رفتار بسیار شدید است یا برای مدت طولانی ادامه دارد. اما توجه داشته باشید که دارو فقط باید تحت نظر یک پزشک مناسب استفاده شود.