سبک رپ (rap)
از خیابان ها تا صحنه های جهانی، هیپ هاپ به یکی از ژانرهای برجسته موسیقی و تأثیرات فرهنگی در جهان تبدیل شده است. یکی از بزرگترین خلاقیت های هیپ هاپ موسیقی رپ است.
رپ سبکی از موسیقی است که تاریخچه جالب و پیچیده ای دارد. هنرمندان خاص در عصر موسیقی زمان خود پیشگام بوده اند و با آثار هنری منحصر به فرد خود تمایزات مهمی ایجاد کرده اند. رپ به طور غیرقابل انکاری با فرهنگ سیاه‌پوستان گره خورده است و تاریخ موسیقی رپ تا حدی، تاریخ سیاه‌پوستان است.
موسیقی رپ چیست؟
موسیقی رپ که گاهی اوقات به عنوان موسیقی هیپ هاپ نیز شناخته می شود، سبکی از موسیقی عامه پسند است که اعتقاد بر این است که آغاز آن در فرهنگ خیابانی درون شهری آفریقایی-آمریکایی است.
نوازندگان رپ عموماً به جای خواندن به سبک آوازی اجرا می کنند که در آن اشعار گفته می شود. این نوع موسیقی اغلب با سختی‌های زندگی درون شهری سروکار دارد، گرچه به طور کلی از نظر مضمون به اندازه هر سبک دیگری از موسیقی متفاوت است. هیپ هاپ به طور کلی بیشتر با اشعار اغلب پیچیده و قافیه دارش مشخص می شود تا موضوع.
اگرچه شروع آن در صحنه موسیقی زیرزمینی دهه 1970 بود، اما امروزه به عنوان یک ژانر اصلی موسیقی شناخته می شود که در بین افراد با هر سن و پیشینه ای محبوب است. رپ شامل گفتن یا خواندن اشعار قافیه ای است که اغلب با ضرب آهنگ تنظیم می شود. این قافیه ها به موضوعات تحریک کننده ای مانند خشونت، مسائل سیاسی و اجتماعی می پردازند.
برخلاف بسیاری از سبک های دیگر موسیقی، موسیقی رپ معمولا خوانده نمی شود و اشعار در پس زمینه موسیقی گفته می شود. این موسیقی اغلب شامل ضربات و ریتم هایی است که از ژانرهای سول، فانک یا راک به عاریت گرفته شده است. نوازندگان معمولاً این صداها و ریتم‌ها را ریمیکس می‌کنند و نوآوری‌های خود را اضافه می‌کنند و اغلب عناصر موسیقی را سنتز می‌کنند.
آهنگ های رپ اغلب به خاطر تمرکزشان بر موضوعات بحث برانگیز مانند خشونت گروهی شناخته می شوند. با این حال اغلب نوازندگان درباره طیف وسیعی از رویدادها و مضامین آواز می خوانند. آنها اغلب دیدگاه های سیاسی و اجتماعی خود را بیان می کنند و ممکن است درباره زندگی خود بحث کنند یا حتی آهنگ های عاشقانه بنویسند. نوازندگان حتی به نوشتن آهنگ های رپ در مورد رویدادهای تخیلی معروف هستند.
نگاهی عمیق به تاریخچه موسیقی رپ
موسیقی رپ قرن هاست که وجود داشته است و جای تعجب نیست که یکی از موفق ترین سبک های موسیقی در جهان است. هنرمندانی مانند امینم، توپاک و بیگی اسمالز، رپ را به یک پدیده جهانی تبدیل کرده‌اند و پایه و اساس ژانر رپ امروزی را پایه‌گذاری کرده‌اند.
کلمه “رپ” را می توان در اوایل قرن 15 جستجو کرد. در ابتدا، “رپ” به معنای عمل ضربه زدن در بریتانیا بود.
رپ به هزاران سال پیش در آفریقا برمی گردد. سنت “گریوتس” به دوران تاریک برده داری، جایی که آفریقایی ها را از خانه های خود می بردند و به آمریکا منتقل می کردند تا برده شوند اشاره می کند. که برای کنار آمدن با درد و فقدان عظیم، آواز می خواندند. گفته می شد که اساس فرهنگ رپ را که امروز می شناسیم، اینگونه پایه گذاری شده است.
وقتی به این فکر می کنیم که چه کسی موسیقی رپ را اختراع کرده است، DJ Kool Herc اولین نامی است که به ذهن می رسد. رپ همانطور که می دانیم اولین بار در سال 1973 در برانکس نیویورک به وجود آمد. دی جی کول هرک، بنیانگذار هیپ هاپ، میزبان رویدادهایی مانند مهمانی های مدرسه بود. در یکی از این رویدادها، دی جی کول می خواست چیز جدیدی را امتحان کند و با کمک دو صفحه گرامافون خود، توانست تا زمانی که می خواست، بخش شکستن آهنگ کودکانه را گسترش دهد.
او این کار را با پخش آهنگ روی هر دو صفحه گرامافون انجام داد و زمانی که یک بخش به پایان می‌رسید، به صفحه گرامافون دیگر تغییر می‌کرد و عملاً می‌توانست آهنگ را تا زمانی که می‌خواست پخش کند. این اساس حلقه زدن را تنظیم کرد که هر تولید کننده در دوران مدرن از آن برای ایجاد بیت استفاده می کند.
رشد صنعت رپ
هیاهوی رپ شروع به جذب گسترده در بین مردم کرد. مردم از هر طبقه ای می خواستند استعدادهای خود را به عنوان دی جی یا رپر به نمایش بگذارند. از سوی دیگر، این مورد در بین شرکت‌های موسیقی مورد استقبال قرار نگرفت و بیشتر شبیه یک مد تلقی می‌شد تا یک ژانر جدی که ارزش سرمایه‌گذاری را داشته باشد.
اولین آهنگ رپی که به صورت تجاری منتشر شد، “King Tim III (Personality Jock)” توسط گروه Fatback بود. این آهنگ در ابتدا در سمت B نوار بود، اما پس از مشاهده استقبال مثبت از کلوپ ها و محبوبیت آن، بعداً در سمت A منتشر شد.
این آهنگ در سال 1979 در 30 آهنگ برتر جدول R&B جهانی قرار گرفت. در زمستان همان سال، با انتشار آهنگ “رپ delight” توسط Sugar-Hill Gang محبوبیت سبک رپ بیشتر شد. این آهنگ 14 دقیقه‌ای در سال 1980 در فهرست 40 جدول رسمی برتر بیلبورد قرار گرفت.
جنگ بزرگ رپ
با گذشت زمان، رپ شروع به بلوغ کرد و کمی بیش از یک دهه پس از اختراع رپ، مفهوم “گانگستا رپ” به وجود آمد. این سبک رپ عمدتاً برای آگاهی دادن به توده ها در مورد بی عدالتی اجتماعی جامعه آفریقایی-آمریکایی بود. از آنجایی که آمریکایی‌های آفریقایی تبار عمدتاً رپ می‌کردند، از این هنر برای بیان نظرات خود و ارسال آن به توده‌ها استفاده می‌کردند.
گروه های رپ مانند Run D.M.C. و N.W.A پیشرو در این سبک رپ بودند و به ترتیب سواحل شرقی و ساحل غربی ایالات متحده را نمایندگی می کردند. این اختلاف بین دو ساحل کمی جنگ بین دو منطقه را آغاز کرد. این خشونت منجر به قتل پیشگامان رپ مدرن، توپاک شکور (سواحل غربی) و Notorious B.I.G (ساحل شرقی) شد. پس از گذشت این دو نماد، جنگ بین دو منطقه رخ داد و نسل جدیدی از رپرها را به وجود آورد که بیشتر جریان اصلی بودند.
به گفته آنها، قبل از اواخر دهه 1990، رپ یک ژانر موسیقی “خشونت آمیز” تلقی می شد و اکثر والدین فرزندان خود را از افراط در این هنر منصرف می کردند زیرا به رفتار نوجوانان و جنایتکارانه دامن می زد.
تا زمانی که این شکل هنری با کمک هنرمندانی مانند اسنوپ داگ و جی زی به جریان اصلی تبدیل شد که مردم کم کم دوباره شروع به پذیرش آن کردند.
رپ مدرن
پس از دهه 2000، رپ به یک ژانر تمام عیار تبدیل شد و جذابیت گسترده ای پیدا کرد. به حدی که یک آهنگ رپ حتی موفق به دریافت جایزه اسکار شد. آهنگ Lose yourself از امینم برای فیلم “8 مایل” اسکار بهترین موسیقی اورجینال را دریافت کرد. این آهنگ بدون شک یکی از برترین آهنگ های رپ است.
اگرچه رپ با واکنش شدید گروه‌های خاصی روبرو می‌شود که آن را جنسیتی، توهین‌آمیز و خشونت‌آمیز می‌خوانند، اما این موضوع به هیچ وجه مخاطبانش را منصرف نکرده است و رپرها همچنان در این صنعت در حال رشد هستند. نام های جدیدی مانند Drake، Kendrick Lamar، Lil Nas X همگی محبوبیت زیادی پیدا کرده اند. از قرار گرفتن یک آهنگ در جدول برتر بیلبورد در سال 1980 تا کل آلبوم های رپ که امروزه در نمودارها قرار دارند، به وضوح نشان می دهد که رپ در 40 سال گذشته مسیر طولانی را طی کرده است.
هنرمندانی که رپ را روی نقشه آوردند
چندین هنرمند وجود دارند که جهان می تواند از آنها برای تبدیل رپ به یک هنر جهانی تشکر کند. با بازگشت به اواسط دهه 1900، می‌توانیم به توپاک و بیگی فکر کنیم که ژانر رپ را به یک هنر واقعی تبدیل کرده‌اند. قبل از زمان خود، به ندرت دیده می شد که خواننده های رپ اجرا کنند و از طریق رپ امرار معاش کنند.
اوایل دهه 2000 شاهد ظهور هنرمندان عالی مانند دکتر دره و امینم بود که سابقه ژانر رپ را برای دهه بعد ایجاد کردند. امینم به عنوان یکی از بزرگترین هنرمندان رپ در تمام دوران شناخته می شود و تا به امروز میراث خود را در این ژانر جاسازی کرده است.
عصر حاضر هنرمندانی مانند لیل ناس ایکس را می بیند که نحوه درک و لذت موسیقی رپ توسط نسل کنونی را تغییر داده است. هر هنرمندی روی این ژانر اثری از خود به جای گذاشته است و به لطف مشارکت آنها، رپ و هیپ هاپ با میلیون ها طرفدار و دنبال کننده جهانی شده است.
آینده موسیقی رپ
رپ نوعی هنر است که به دلیل بیانی بودنش شناخته شده است و از آزادی بیان آن به طور کامل استفاده می کند. رپ نسل‌هاست که وجود داشته و تنها ژانری است که فیلتر کمی دارد. با این حال، به نظر می رسد آینده رپ در مسیر متفاوتی قرار دارد. همین چند سال پیش، مردم از داستان سرایی و غزل قدردانی می کردند، اما اکنون سلیقه ها تغییر کرده است، در نتیجه مردم به دنبال روند بعدی برای دنبال کردن هستند.
دسترسی آسان و بازه توجه کوتاه‌تر باعث شده است که موسیقی رپ خوب و با صدای ترانه در صندلی عقب قرار گیرد و با ضرب آهنگ‌های مهمانی و آهنگ‌هایی با ماهیت دقیق جایگزین شود. هر شکل هنری باید پذیرفته شود، اما این گذار نشان می دهد که صنعت در حال تجربه یک تغییر پارادایم است و رپ مانند یک دهه قبل نیست. این بدان معنا نیست که چیز بدی است.
این فقط به این معنی است که مخاطب سبک رپ متفاوتی را می پذیرد.
