مهارت‌های رفتاری با افراد مبتلا به اوتیسم
اوتیسم یک اختلال مادام العمر است. بسته به شدت، یک فرد اوتیستیک ممکن است نیاز به مراقبت های دائمی داشته باشد.
اگر به تازگی متوجه شده اید که فرزندتان یا یکی از عزیزانتان به این عارضه مبتلا شده است، احتمالاً به دنبال اقدامات بعدی هستید.
اوتیسم می تواند یک وضعیت چالش برانگیز باشد، به خصوص زمانی که شما به عنوان یک مراقب، به اطلاعات مناسب برای مراقبت از فردی که به این اختلال مبتلا است مجهز نیستید.
اگر شما والدین یا قیم کودک مبتلا به اوتیسم هستید، بسیار مهم است که خود را در مورد روش مناسب مراقبت از کودک اوتیسم آموزش دهید.
این مقاله به نکات مراقبتی می پردازد که می تواند به شما در روند مراقبت مناسب از یک فرد مبتلا به اوتیسم کمک کند.
شناخت علائم و نشانه ها
اوتیسم یک اختلال رشدی است که امروزه بسیار رایج است. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، از هر 44 کودک حدود 1 نفر مبتلا به اختلال اوتیسم است. همچنین این اختلال در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است.
در بزرگسالان، علائم اوتیسم کمی بیشتر قابل تشخیص است. همچنین، از آنجایی که این بیماری در دوران کودکی ایجاد می‌شود، به احتمال زیاد بزرگسالان اوتیستیک قبلاً به ابزارهایی برای مراقبت بهتر از خود مجهز شده‌اند.
از سوی دیگر، کودکان اوتیستیک به مراقبت زیادی نیاز دارند. این بیماری در سه سالگی در کودکان قابل تشخیص است. اوتیسم با چالش های رفتاری، ارتباطی و اجتماعی مشخص می شود.
با این حال، هر فرد مبتلا به این بیماری مجموعه ای منحصر به فرد از علائم را نشان می دهد. به همین دلیل است که دانستن و تشخیص علائم کودک اوتیستیک شما برای یادگیری نحوه مراقبت از آنها ضروری است.
نکاتی برای مراقبت از فرد مبتلا به اوتیسم
- نحوه برقراری ارتباط با آنها را بیاموزید: برای بسیاری از افراد اوتیستیک، ارتباط می تواند چالش برانگیز باشد.برخی از کودکان اوتیستیک حتی صحبت نمی کنند، بنابراین باید راه های خلاقانه ای برای برقراری ارتباط با آنها ایجاد کنید. بسیاری از کودکان اوتیستیک با ارتباطات بصری خوب عمل می کنند.
- صبور باشید: هنگام مراقبت از یک فرد مبتلا به اوتیسم، صبر بسیار مهم است. مهارت های اجتماعی و ارتباطی آنها اغلب توسعه نیافته است و رسیدن به آنها دشوار است.
یک برنامه زمانی ایجاد کنید و به آن پایبند باشید: کودکان اوتیسمی به طور قابل توجهی از یک برنامه ساختار یافته سود می برند.کودکان اوتیسمی تمایل دارند با یک برنامه ثابت رشد کنند و به زمان خواب و وعده های غذایی ثابت پایبند باشید. اگر قرار است در برنامه تغییری ایجاد شود، باید از قبل به فرزندتان اطلاع دهید.
از کجا اطلاعات بدست آوریم
مسلح کردن خود به دانش مناسب برای کمک به کودک مبتلا به اوتیسم ضروری است. متأسفانه، اطلاعات غلط زیادی در رابطه با اوتیسم در بین مردم وجود دارد. بهتر است فقط از منابع معتبری که اطلاعات دقیقی در اختیار شما قرار می دهند استفاده کنید. انجمن اوتیسم آمریکا و انجمن ملی اوتیسم سازمان هایی هستند که اطلاعات و منابع قابل اعتمادی را در مورد این بیماری ارائه می دهند.
مراقبت از خود
- والدین کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب تمرکز خود را بر روی فرزند قرار داده و به سلامت جسمی و روحی خود اهمیت نمی دهند. این موضوع ممکن است تربیت کودکان اوتیستیک را دشوارتر سازد. مراقبت از خود و جلوگیری از فرسودگی روحی و جسمی برای ارائه بهترین کمک به فرزندتان حیاتی است. مراقبت از یک فرد مبتلا به اوتیسم می تواند از نظر احساسی و جسمی سخت باشد. به همین دلیل است که مراقبت از خود نیز ضروری است.
- خودمراقبتی را تمرین کنید: تمرین مراقبت از خود ممکن است دلسرد کننده به نظر برسد، اما ممکن است میزان قدرت آن را دست کم بگیرید. اگر برنامه پرمشغله ای دارید، می توانید از مقدار کم شروع کنید به طور مثال صبح 10 دقیقه پیاده روی کنید یا در پایان یک روز طولانی پانزده دقیقه در وان حمام غوطه ور شوید.
- به یک گروه حمایتی بپیوندید: پیوستن به یک گروه حمایتی با سایر والدین کودکان اوتیستیک می تواند به شما کمک کند کمتر احساس تنهایی کنید. صحبت کردن با افرادی که مبارزات شما را درک می کنند و با شما همدلی می کنند، می تواند احساس خوبی به شما انتقال دهد. اگر وقت گذاشتن برای فعالیت حضوری در یک گروه پشتیبانی برایتان مشکل است، می توانید در یک گروه پشتیبانی مجازی ثبت نام کنید.
- کمک بخواهید: از تماس با سیستم پشتیبانی خود برای درخواست کمک خجالت نکشید. آنها می توانند در نگهداری از کودک در هنگامی که به زمان نیاز دارید یا منابعی را که می تواند شما را برای مراقبت از کودک اوتیستیک خود تجهیز کند، کمک کنند.
نکاتی برای ارتباط با بزرگسالان مبتلا به اوتیسم
آیا عضوی از خانواده، همسایه، همکار، همکلاسی یا دوستی دارید که در طیف اوتیسم قرار دارد؟
نوجوان و بزرگسالان نیز با اوتیسم می توانند مواجه باشند.اگر چنین است و در ارتباط با فرد مبتلا به ASD هستید، ممکن است متوجه شوید که گاهی اوقات برقراری ارتباط واضح با این فرد می تواند چالش برانگیز باشد. در حالی که هیچ دو فرد مبتلا به اوتیسم مهارت های زبانی و اجتماعی یکسانی ندارند، دستورالعمل های زیر از متخصصان در این زمینه می تواند به شما کمک کند.
- او را مانند هر بزرگسال دیگری خطاب کنید، نه کودک. تصور نکنید که این فرد مهارت های شناختی محدودی دارد. ناتوانی یک فرد ممکن است بیشتر مبتنی بر زبان باشد و به توانایی او در درک محتوای مکالمه مرتبط نباشد. به عبارت دیگر، او ممکن است هر کلمه ای را که می گویید بفهمد، اما در پاسخ کلامی مشکل داشته باشد.
- از به کار بردن کلمات یا عباراتی که خیلی آشنا یا شخصی هستند خودداری کنید. به عنوان مثال، کلماتی مانند «عسل» یا «نازنین» یا «عزیز» می‌تواند به عنوان تحقیرکننده یا بی‌احترامی به هر کسی، به ویژه برای کسی که برای ایجاد استقلال خود تلاش می‌کند، تلقی شود.
- منظورتان را واضح بیان کنید. هنگام تعامل با یک بزرگسال مبتلا به اوتیسم، به معنای واقعی کلمه، واضح و مختصر صحبت کنید. حتما در استفاده از کلمات عامیانه، نکات ظریف و کنایه اجتناب کنید. این اشکال ارتباطی ممکن است گیج کننده باشد و برای فردی مبتلا به اوتیسم به راحتی قابل درک نباشد.
- برای گوش دادن وقت بگذارید. شنونده فعال بودن یک مهارت مهم در تعامل با بزرگسالان مبتلا به ASD است. وقت گذاشتن برای گوش دادن به آنها این امکان را می دهد که بدانند به آنها اهمیت می دهید و از آنها حمایت می کنید. اگر متوجه نمی‌شوید که شخص چه می‌گوید، سؤالات بیشتری بپرسید تا مشخص شود که او چه چیزی را می‌خواهد منتقل کند.
- اگر سوالی پرسیدید، منتظر پاسخ باشید. اگر کسی فوراً به سؤال شما پاسخ نمی دهد، تصور نمی کنید که شما را نشنیده یا درک نکرده است پس درست مانند بزرگسالان معمولی، افراد مبتلا به اوتیسم گاهی از اوقات به زمان بیشتری برای جذب و پردازش اطلاعات قبل از ارائه پاسخ به شما نیاز دارند.
- ارائه بازخورد معنادار. برخی از بزرگسالان مبتلا به ASD ممکن است ناآگاهانه ارتباط نامناسبی برقرار کنند. برای ارائه بازخورد خاص در مورد آنچه در گفتگو نامناسب بود، آماده باشید. ارائه بازخورد صادقانه، بدون قضاوت و روشن می‌تواند به فرد مبتلا به ASD کمک کند تا بتواند با خیال راحت در تعاملات اجتماعی پیچیده حرکت کند.
- طوری صحبت نکنید که انگار آن شخص در اتاق نیست. در یک محیط گروهی با اعضای خانواده، مراقبان، معلمان یا دیگران، در مورد این شخص طوری صحبت نکنید که انگار در اتاق نیست. با الگوبرداری از رفتار مناسب، می توانید به دیگران کمک کنید تا یاد بگیرند که چگونه از بزرگسالان مبتلا به ASD حمایت بیشتری کنند.
