اوتیسم در نوجوانان و بزرگسالان
برای اکثر جوانان، از جمله افراد مبتلا به ASD، نوجوانی و بزرگسالی با چالش ها، مسئولیت ها و فرصت های جدید پر شده است. با این حال، تحقیقات نشان میدهد که تعداد کمتری از جوانان مبتلا به ASD فرصتهای مشابهی با همسالان خود بدون ASD دارند.
- نرخ بالای بیکاری یا کم کاری
- مشارکت پایین در آموزش فراتر از دبیرستان
- اکثریت با اعضای خانواده یا بستگان به زندگی خود ادامه می دهند.
- فرصت محدود برای فعالیت های اجتماعی, تقریباً 40٪ زمان کمی را با دوستان خود می گذرانند یا اصلاً با دوستان خود در ارتباط نیستند.
علاوه بر این، افراد مبتلا به ASD ممکن است تغییراتی در علائم خود در دوران نوجوانی و جوانی را تجربه کنند. این تغییرات می تواند بر توانایی آنها برای عملکرد و مشارکت در جامعه تأثیر بگذارد.
سالهای نوجوانی
نوجوانی و بلوغ دوران استرس و سردرگمی است. مانند همه کودکان، کودکان مبتلا به اوتیسم هم برای مقابله با تمایلات جنسی خود به کمک نیاز دارند. در حالی که برخی از رفتارها در طول سال های نوجوانی بهبود می یابند، برخی بدتر می شوند. افزایش رفتار اوتیستیک یا پرخاشگرانه ممکن است یکی از راه هایی باشد که برخی از نوجوانان تنش و سردرگمی جدید خود را بیان می کنند.
دوران نوجوانی نیز زمانی است که کودکان از نظر اجتماعی حساس تر می شوند. در سنی که بیشتر نوجوانان نگران آکنه، محبوبیت و نمرات خود هستند نوجوانان مبتلا به اوتیسم ممکن است به طرز دردناکی متوجه شوند که با همسالان خود متفاوت هستند و بر خلاف همکلاسی های خود، برنامه ریزی شغلی و ارتباطی ندارند.
بزرگسالان
برخی از بزرگسالان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم (ASD)، به ویژه آنهایی که دارای اوتیسم با عملکرد بالا یا مبتلا به سندرم آسپرگر هستند، می توانند با موفقیت در مشاغل رایج کار کنند.
با این وجود، مشکلات ارتباطی و اجتماعی اغلب باعث ایجاد اختلال در بسیاری از زمینه های زندگی این افراد می شود. این بزرگسالان همچنان به تشویق و حمایت اخلاقی در مبارزه خود برای یک زندگی مستقل نیاز خواهند داشت.
برخی از بزرگسالان مبتلا به ASD می توانند به طور کامل و به تنهایی زندگی کنند.
بسیاری از افراد مبتلا به ASD قادر به استخدام در مراکزی تحت نظارت مدیران آموزش دیده در کار با افراد دارای معلولیت هستند.
اگر والدین بزرگسالان مبتلا به ASD را می شناسید، از آنها در مورد خدمات موجود در جامعه خود بپرسید.
اگر جامعه شما چیزی برای ارائه ندارد، به عنوان یک مدافع برای فرزندتان خدمت کنید و در جهت بهبود خدمات تلاش کنید.
علائم اوتیسم در بزرگسالان
علائم اصلی
- درک اینکه دیگران چه فکر یا احساسی دارند برایشان سخت است.
- در موقعیت های اجتماعی بسیار مضطرب می شوند.
- دوست یابی برایشان سخت است یا ترجیح می دهند تنها باشند.
- به نظر صریح، بی ادب یا بی علاقه به دیگران می آیند.
- بیان احساست برایشان سخت است.
- همه چیز را خیلی تحت اللفظی در نظر می گیرند برای مثال، ممکن است طعنه یا تمسخر را درک نکنند.
- هر روز باید یک روال مشابه داشته باشد و اگر چیزی تغییر کند بسیار مضطرب می شوند.
سایر علائم
- درک نکردن قوانین اجتماعی، مانند صحبت نکردن با مردم
- اجتناب از تماس چشمی
- نزدیک شدن بیش از حد به افراد دیگر، یا از اینکه کسی به آنها نزدیک شود یا آنها را لمس کند بسیار ناراحت و مضطرب می شوند.
- توجه به جزئیات کوچک، الگوها، بوها یا صداهایی که دیگران نمی دانند.
- داشتن علاقه بسیار شدید به موضوعات یا فعالیت های خاص
- دوست دارند قبل از انجام کارها با دقت برنامه ریزی کنند.
اوتیسم در زنان و مردان
اوتیسم گاهی اوقات می تواند در زنان و مردان متفاوت باشد. به عنوان مثال، زنان اوتیستیک ممکن است ساکت تر باشند، ممکن است احساسات خود را پنهان کنند و به نظر می رسد که بهتر با موقعیت های اجتماعی کنار می آیند.
اگر برای یک نوجوان یا یک بزرگسال امکان ابتلا به اوتیسم وجود نداشته باشد، اوتیسم در واقع چگونه ایجاد می شود؟
اتفاق نظرها در این مورد متفاوت است، اوتیسم نمی تواند در نوجوانی یا بزرگسالی ایجاد شود.
برخی از افراد باور دارند که در زمان بلوغ به اوتیسم مبتلا شده اند اما در واقع، این افراد همیشه اوتیسم داشتند و یا در پنهان کردن علائم ناتوانی خوب عمل نموده اند، یا به اندازه کافی عملکرد بالایی داشتند که نشانه های اوتیسم از توجه دور ماند پس این افراد از کودکی به اوتیسم مبتلا بوده اند فقط تشخیص آن به تعویق افتاد است.
کمک به بیماران بزرگسال
در حال حاضر، پزشکان باید به مجموعهای از مصاحبهها و تعاملات حضوری و همچنین در نظر گرفتن گسترده سایر علائمی که بیمار گزارش میکند تکیه کنند.
در بسیاری از موارد، بزرگسالان در دوران کودکی به درستی غربالگری نشده اند و پزشکان بعید است به اوتیسم مشکوک شوند و در عوض به سلامت روان یا اختلال عاطفی متمایل خواهند شد.
علاوه بر این، بزرگسالانی که نمی دانند اوتیسم دارند در پنهان کردن علائم خود بسیار ماهر می شوند و این امر روند تشخیصی را هم برای خود و هم برای پزشکانشان پیچیده می کند.
اگر پزشک مشکوک به اوتیسم باشد، ممکن است مجبور شود از والدین بیمار در مورد خاطرات آنها از از دوران کودکی فرد سوال کند.
والدین یا سایر مراقبان ممکن است تاخیرها و مشکلات مربوط به رشد زبانی، اجتماعی و عاطفی را به یاد بیاورند.این اطلاعات می تواند در تشخیص پزشک نقش داشته باشد.
از آنجایی که تشخیص اوتیسم معمولا در سنین پایین انجام می شود، یافتن ارائه دهنده ای که ماهر باشد یا حتی مایل به ارائه چنین تشخیصی برای بزرگسالان باشد دشوار است.
با شناخت مهارت های رفتاری در برخورد با افراد مبتلا به اوتیسم می توانید به روند درمان آنها کمک کنید.
گزارشی در سال 2014 در مجله پزشکی نیوانگلند نشان می دهد که تغییرات مغزی که خیلی قبل از تولد اتفاق می افتد ممکن است عامل ایجاد علائم اختلال طیف اوتیسم باشد.
دانشمندان با نگاهی به مغز کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان بدون اوتیسم، ناهنجاریهایی را در نواحی مغزی که کنترل زبان، اجتماعی و عاطفی را کنترل میکنند، در 90 درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم کشف کردند و خود ناهنجاری ها در نتیجه فرآیندی که مدت ها قبل از تولد اتفاق می افتد شکل گرفته اند.
از نظر زمان بندی، این تغییرات در قشر مغز (بخشی از مغز که مسئول حافظه و یادگیری است) در حدود سه ماهه دوم بارداری رخ می دهد. یکی از نویسندگان این مطالعه در صحبت با NPR توضیح داد که چیزی باید در سه ماهه دوم یا قبل از آن اشتباه شده باشد.
تشخیص زود هنگام از اهمیت ویژه ای برخوردار است, این در درجه اول به این دلیل است که هرچه مداخله زودتر انجام شود، جبران تحولات مشکل ساز در مغز برای بیماران، والدین و درمانگران آسان تر خواهد بود.
جهت پرورش و ارتباط سالم با نوجوان خود می توانید از دوره آموزشی زبان زرافه مربوط به سنین ١٠ تا ١۵ سال و دوره آموزشی زبان زرافه برای والدین و مربیان بهرمند شوید.